Gladiatorengevechten
Je hebt er vast wel eens van gehoord: gladiatorenwedstrijden. Maar weet je wel alles over deze 'Gladiatorengevechten'?
Een gladiator is een professionele vechter in het oude Rome. De gladiatoren vochten tegen elkaar, tegen wilde dieren en tegenveroordeelde misdadigers. De verliezer eindigde niet alleen met een paar blauwe plekken, maar meestal met de dood! Deze gevechten vonden plaats in arena's in de steden. Ze waren alleen bedoeld om het bupliek te vermaken. Soms waren succesvolle gladiatoren, net als strijdwagenrenners, populaire helden voor het volk geworden. Ze werden afgebeeld op koopwaar en besproken in 'tijdschriften'.
De eerste Gladiatorengevechten werden gehouden ter ere van belangrijke personen die zijn overleden. Titus Flamininus bijvoorbeeld. Hij hield 74 wedstrijden voor de begrafenis van zijn vader, en nog geen eeuw later beloofde Julius Caesar 320 wedstrijden voor zijn dochter, Julia.
Langzaamaan vervaagde de connectie met begrafenissen (3 eeuw v.C.), en de begrafenis-spelen werden geleidelijk openbare shows. Julius Caesar had zoveel gladiatoren in eigendom dat de Senaat (eens soort eerste kamer in die tijd), een wet instelde waarbij de burgers niet meer dan 640 gladiatoren mochten hebben, omdat ze bang waren dat deze als "prive-leger" zouden gebruikt worden. Later werden gladiatoren-gevechten ook gedaan als bescherming tegen slechte voortekenen en om de goden te 'entertainen'.
Amfitheaters
Gladiatorengevechten werden steeds populairder. Zo populair dat ze er speciale arena's voor bouwden. Amfitheaters. Gladiatorengevechten in deze amfitheaters duurden vaak een hele dag. De eerste amfitheaters waren gemaakt van hout en konden snel instorten. Later (rond 30 v.C.) bouwden ze stenen amfitheaters in Rome. Pas in 70 n.C. bedacht ze een amfitheater met speciaal gebouwde stenen voor de spelen. Het Colosseum (Amphitheatrum Flavium)werd geopend in 80 n.C.
Het Colloseum te Rome
De gladiatorengevechten werden nauwkeurig gepland door een organisator. De combinatie-gevechten van dieren en gladiatoren werden op de minuut gepland, zodat de 'show' aantrekkelijk zou zijn voor het publiek. De Gladiatoren werden publiekelijk getoond in het Romeinse marktplein aan een grote menigte mensen 1 tot 2 dagen voor dat het spektakel zou beginnen. Programma's met de persoonlijke geschiedenis van de vechters werden uitgedeeld. Voor de gladiatoren werden banketten gehouden de avond voor de 'spelen'. Zelfs de criminelen die moesten vechten mochten hierbij aanwezig zijn.
Op de dag van wanneer de voorstelling begon, kwamen eerst de 'dier tegen dier' gevechten, de dierenjacht en het doodden van veroordeelde criminelen.
Voor de gevechten begonnen, kwam er een optocht de arena binnen met de organisator, zijn dienaren, smeden (om aan te tonen dat de wapens in orde waren) en de gladiatoren zelf.
Net als de atleten in deze tijd, maakten de gladiatoren hun eigen 'reclame'. Tijdens de gladiatorgevechten, was niet de bedoeling dat de gladiatoren elkaar doodden. Ze waren namelijk slaven, maar ze hadden ook vaak jaren lang een harde training achter de rug en waren dus sterk en ervaren. Gladiatoren werden voorbereidt om geen dodelijke verwondingen bij anderen te creeën, en vaak leefden ze een succesvol leven en konden ze hun vrijheid na 3 jaar afkopen. Maar ongelukken gebeurden helaas wel, en soms zelfs met de dood tot gevolg, en gladiatoren die niet 'heldhaftig strijdden', konden vermoord worden in opdracht van de keizer.
De gladiatoren hadden 2 speciaal soorten groepen. Ze werden ingedeeld in 'grote schilden' en 'kleine schilden'. De 'grote schilden' waren licht gepantserde defensieve gladiatoren, terwijl de 'kleine schilden' meer agressieve zwaar gepantserde gladiatoren waren. 'Kleine schilden' hadden altijd een voordeel in het begin van de wedstrijd, maar hoe langer de wedstrijd duurde, hoe groter het voordeel voor de 'grote schilden' was. omdat zijn tegenstander veel sneller moe werd als gevolg van het zwaardere harnas, en ook omdat ze meestal een helm hadden met meer beperkte zicht.
Gek weetje
Aan het eind van een gladiatorengevecht gaf de keizer vaak een teken met de duim omhoog of omlaag. Dit betekende of de verliezer mocht blijven leven of dat hij moest sterven.
Aan het eind van een gladiatorengevecht gaf de keizer vaak een teken met de duim omhoog of omlaag. Dit betekende of de verliezer mocht blijven leven of dat hij moest sterven.